صمیمیت از دست رفته

بالاخره بعد از چهار ماه و خورده ای، شانگهای و آسمون آبی اش رو با تمام خوشی ها و سختی ها، شادی ها و ناراحتی ها، دلتنگی ها و نگرانی ها، ترک کردم و برگشتم به جایی به اسم وطن.

الان که برمی گردم و خاطراتم رو مرور می کنم، دلم می گیره. نمی دونم شاید علتش این باشه که دلم کلا به دور برگردون خاطرات حساسیت داره.

حس می کنم سوار یک چرخ و فلک رنگارنگ بودم و کلی داشت بهم خوش میگذشت و الان که ازش پیاده شدم هنوز ته مونده های آدرنالین داخل جریان خونم داره قلقلکم میده.

حس تموم شدن یک مسابقه ی هیجان انگیز...

حس رسیدن به هسته ی یک میوه ی خوشمزه...

حس زنگ زدن به آژانس، آخر شب یک مهمونی صمیمانه...

حس شب چهارده فروردین...

حس جمعه شب ها...

نمی دونم چند تا مثال دیگه باید بزنم که بتونم حسی رو که الان دارم بیان کنم.

باید یاد بگیرم که زندگی رو لحظه به لحظه زندگی کنم و زمان رو با خاطرات گذشته و آرزوهای آینده برفکی نکنم.

چند وقتی که نبودم، اینجا هیچی عوض نشده. توی خیابون ماشین ها توی دل همدیگه وول می زنن و توی پیاده رو مردم روی کاشی های درب و داغون. چند ماهی میشه که از عادت در اومدم و هوای تهران رو دیگه نمی تونم تحمل کنم و اشک توی چشمهام جمع می شه و سرفه امون نمیده. کثیفی اتوبوس ها و ماشین ها و ساختمون ها و مغازه ها،  هوای گرم و خفه کننده داخل مترو و بتبع اون بوی زننده عرق هموطن هام، بی انصافی راننده های تاکسی و دوبرابر شدن کرایه اتوبوس بفاصله ی یک روز و کلا بهم ریختگی شهر ذهن مقایسه گر رو بدجوری به خودش مشغول می کنه.

نگاه اون دو تا دختر کوچولو که بهم التماس کردن که ازشون فال بخرم، هنوز یادمه. وقتی براشون بستنی خریدم و دیدم که یکیشون داره گریه می کنه، یک چیزی توی جناق سینه ام تیر کشید. صد متر پایین تر پلیس امنیت اخلاقی رو دیدم و با خودم گفتم: واقعا تعریف اخلاق توی جامعه ما چیه؟ اشک اون دختر کوچولوی بی گناه آزاردهنده تره یا مویی که از زیر روسری بیرون زده؟ بی اعتنایی به کدومشون اخلاقه؟

مردم با همه ی اتفاقاتی که توی این چهار – پنج ماه افتاده، هنوز همون حرف های ده سال پیش رو توی تاکسی می زنن. هنوز مثل نقل و نبات به ریز و درشت مملکتشون فحش می دن و هی به عصبانیت همدیگه اضافه می کنن. نگاه ها انقدر خصمانه است که جرات نمی کنی به بغل دستی ات توی تاکسی لبخند بزنی، چون ممکنه فکر کنه داری مسخره می کنی و عصبانی بشه.

هنوز همه عجله دارن، مثل چهار- پنج ماه پیش، ولی هنوز همون جا هستن!

این ها رو که می بینم دلم برای شانگهای و مردم صمیمی و صاف و ساده ش تنگ می شه.

حتما یک راهی هست که شادی و صمیمیت رو به مردم برگردوند. باید بهش فکر کرد. باید براش خرج کرد. درست خرج کرد. نباید منتظر بشیم که یکی از آسمون بیاد و کاری بکنه. خودمون دست بکار شیم. مثل کارهای دیگه ای که دست بکار شدیم و براش خرج هم کردیم.

مگه وقتی اخبار دنیا بدستمون نمی رسه، منتظر کسی می شیم و باعث و بانی اش رو فحش می دیم؟ کلی پول بابت ماهواره و VPN میدیم و مشکلمون رو حل می کنیم. چون فیلتر شدن آزارمون میده. حق خودمون می دونیم که جامعه مون بهتر از این ها باشه.

اما هر روز بچه های بی گناه، گل فروش و فال فروش و ... رو می بینیم که توی سرما و گرما لابلای ماشین ها وول می زنن و ما خیلی ساده، باعث و بانی اش رو لعنت می فرستیم و یکمی هم غرغر می کنیم که این چه وضع مملکته؟

خوب این همون وضع مملکته که شما اینترنت فیلتر شده داری و ازش به هر قیمتی عبور می کنی. از این هم عبور کن. این هم آزاردهنده است. راجع بهش فکر کن. براش نگران باش. ببین چطوری می تونی اون بچه ای بی گناه رو نجات بدی و بهش کمک کنی. ببین چطوری می تونی بهش طوری کمک کنی که به جیب اونی که اجیرش کرده نرسه. پنج دقیقه وقت نداری که باهاش درد دل کنی؟ نازش کنی؟ اونم دلش نوازش می خواد.

ول کن مملکت و باعث و بانی و مرگ بر و درود بر و... اینها برای فاطی تومبون نمیشه. خودت دست به کار شو. با همون دستایی که توی پشت بوم پایه بشقاب ات رو گچ گرفتی، برو یک ساندویچ واسه شون بخر. آدم گنده زیر آفتاب دلش بستنی می خواد، اون بچه که بیچاره دلش آب شد.

تلاش و خرجی که می کنی برای نو کردن حس صمیمیت و انسانیت درون ات هست. این ها رو می دونی کی از دست دادی؟ وقتی هر روز پشت چراغ قرمز این بچه ها رو می دیدی و صورتت رو برمی گردوندی که نبینی و شیشه رو بالا می دادی. فکر می کنی که ندیدنشون دیگه آزارت نمی ده. فکر می کنی که می تونی دلت رو انقدر سنگ کنی که بهش فکر نکنی. اینها همه فرصت هایی هستن که بهت داده میشه تا دلت رو باهاشون صاف کنی. پس از دستشون نده.

مثل همون کاری که توی اینترنت و پشت بوم خونه ات می کنی، دست بکار شو و برای انسانیت و صمیمیت از دست رفته ات هم یک کاری بکن.

منتظر هیچ احد الناسی هم نباش.

یک بار این کار رو بکن، ببین چه حس خوبی بهت دست میده...