نوکر بی جیره و مواجب

این سیل ایمیل های فوروادی آدم رو یاد برچسب های تبلیغاتی تخلیه چاه ها روی در ورودی و آیفون میندازه.

با این اینترنتی هم که دائم یبوست داره، عذاب روح چندین و چند برابر می شه.

یک بار با تمام ادبیاتی که از لطافت و نرمی بلد بودم از یکی از دوستانم خواهش کردم که اگر برات مقدور هست یکمی از حجم این ایمیل ها رو کم کن و اون هایی رو که دیگه واقعا فکر می کنی جالب هستن برام فورواد کن. منتها اوشون شدیدا قلبشون شکست و از اون موقع دیگه نه تنها ایمیل نمی زنه بلکه زنگ هم نمی زنه.

وقتی دیدم  که این آزمایش روی یکی از دوستان جواب نداد دیگه روی باقی امتحانش نکردم و بجاش از روشهای تکنیکی مثل فیلتر کردن و اسپم کردن استفاده کردم. خیلی از دوستانم رو بر خلاف میل باطنی مجبور شدم فیلتر کنم. بعضی ها دیگه فرمت میل باکسم شده بودن. هر کدوم روزی 20 یا 30 تا ایمیل می زدن و میل باکسم رو به فاجعه ای با 4800 ایمیل خوانده نشده تبدیل کردن.

بدبختی این هست که خیلی از این ایمیل ها هم با فرستنده متفاوت موضوع مشترک دارن.

حقیقتا دوستشون دارم و دلم براشون تنگ میشه. اما 30 تا که چه عرض کنم 30 هزار تا هم از این ایمیل ها بزنن جای یک خط نوشتن از خودشون و با زبون خودشون رو نمی تونه بگیره. آخه هیچ نشونه ای ازشون نمی تونم تو این ایمیل ها پیدا کنم.

تازه گی ها هم همه آدرس ها رو توی BCC می زنن و send کن بره به امون خدا...

ایمیل سیاسی می زنن و بعد بالا و پایین و چپ و راستش فلاش میزنن که : " لطفا در هنگام فوروارد کردن، آدرس های فرستنده را پاک کنید."

یکی نیست بگه شما که جرأت نداری، مگه کرم داری فوروارد می کنی؟

دقیقا مثل زنگ زدن و در رفتن می مونه.

تازه مگه اطلاعات و سپاه ایران انقدر اوسکول هست که بیاد از روی آدرس های ایمیل دنبال خاطی بگرده؟

وقتی شرکت مخابرات ایران در اختیار سپاه هست، شما آب هم که توی اینترنت بخوری به آسونی قابل ردیابی هست. پس با این قایم باشک بازی ها خودت رو ضایع نکن.

این ادارات دولتی هم که خدا بده برکت، کامپیوتر و اینترنت هفت دست و دریغ از یک ذره کار. بقول یکی از همکارهای سابق، وقتی کامپیوتر روی میز نباشه، آدم نمیدونه چطوری خودش رو مشغول به کار نشون بده.

یک زمانی موبایل ها، زیر آماج SMS ها بود که خدا رو شکر بعد از انتخابات و افتضاحات دو سال پیش ریشه اش بالکل خشکید.

حالا همون آدم ها اومدن توی اینترنت و اینجا هم که خرجی نداره، چاشنی اش رو هم زیادتر می کنن و ده بدو فوروارد کن.

آخ که دلم لک زده واسه اینکه یکی از دوستانم بهم ایمیل بزنه و توی یک جمله  و توی یک خط  خیلی ساده بنویسه : سلام علی حالت چطوره؟

همیشه برای احوالپرسی باید به خودمون زحمت بدیم و تماس بگیریم. انگار برای احوالپرسی ایمیل کارایی نداره.

این ایمیل انگار فقط برای فوروارد کردن اراجیفی هست که معلوم نیست ریشه ی اصلی اش رو کدوم آدم های علافی توی خاک می کنن.

ما ( خودم هم هستم ها) هم انگار نوکر بی جیره و مواجب هستیم که وظیفه داریم هر روز این ها رو منتشر کنیم.

نوکرتم! حالا شما قهر نکن. باور کن منظورم شما نیستی. گربه بود...