جهان سومی

نمی دونم کدوم نامردی، تو چه دوره ای جهان رو به سه قسمت تقسیم کرد. فقط می دونم که از بد شانسی کشور من توی سومی افتاده.

بارها و بارها دلایل مختلفی برای جهان سوم شدن کشورم از دهن این و اون شنیدم. تحلیل های آبکی که با یک سوال ساده و بچه گانه متزلزل می شن و تحلیل گر ساکت می شه و آه می کشه.

پیرمردهایی که زمان شاه جوون بودن و پیر شدنشون رو هم گردن خمینی می انداختن و با طعنه به بدبخت شدن و ندید بدید شدن ما پوزخند می زدن. چنان از عیش و نوش های خیابون لاله زار و سینما رفتن ها و زید بازی هاشون با آب و تاب تعریف می کردن که فکر می کردم وقتی از شکم مادرم بیرون اومدم، این انقلاب اسلامی با تمام آخوندهای سیاه و سفیدش توی بغلم بودن.

توی تلویزیون دائم از ظلم شاه می شنیدم و بیرون تلویزیون از مظلومیت اش.

دوران جنگ بود و خیلی از مردم که زمان شاه هم وضع زندگی شون درب و داغون بود، تحلیل های بهتری داشتن و جنگ رو بهانه ی اصلی بدبختی و عقب موندگی می دونستن. توی شعارها، شعار مرگ بر صدام حسین کافر و درود بر رزمندگان اسلام برام جذاب تر بود. جنگ زده شدن، دلیل کافی بود برای متنفر شدن از صدام.

نگاه ناجور همکلاسی های دبستان مفتح تبریز رو سخت می تونم فراموش کنم. یادم میاد روز اول مدرسه بود و یکی از همکلاسی ها اومد پیشم و با نگاه خسمانه گفت: شما ترسوها از شهرتون فرار کردین و اومدین اینجا، اما دایی من رفت شهر شما رو آزاد کنه و شهید شد. نمی دونستم چی باید بگم.

خرمشهر تازه آزاد شده بود و پدرم پشت چند تا سنگر عراقی ها عکس گرفته بود و وقتی اومد نشون داد و گفت اینجا خونه ما بوده...

تصور اینکه خونه ما سنگر عراقی ها شده، برای من که بچه بودم زیاد ملموس نبود. چیزی که ملموس بود موهای پدرم بود که در عرض یک سال مثل برف سفید شد.

یکی دو بار که دم مدرسه دنبالم اومده بود، دوستام فکر می کردن پدربزرگمه.

مردم تبریز خاطره ی خوبی از مهمون نوازی برای دوران بچه گیم نگذاشته بودن. هر چند انقدر که از صدام متنفر بودم، سهمی از تنفر برای کسی باقی نمی گذاشت.

سعی کردم ترکی رو زود یاد بگیرم که دیگه کسی بهم جنگ زده بو گندو نگه. هر چند که رنگ پوستم بیشتر شبیه تبریزی ها بود و توی محله جنگ زده ها که زندگی می کردیم، عرب ها و خوزستانی ها هم اذیتم می کردن و بهم می گفتن ترک خر.

دوران تاریک و زشتی از کودکی ام بیاد دارم و ترجیح می دم بمیرم تا یک ثانیه از اون لحظه ها تکرار بشه.

وقتی جنگ تموم شد و چیزی بهتر نشد و اوضاع مردم فقیر بدتر و بدتر شد، فهمیدم که تنفرم از صدام زیاد هم منطقی نبوده.

کم کم تحلیل های مردم اطرافم هم بعد جذاب تری گرفت. انگلیس یکی از این تحلیل ها بود. واقعا چرا باید انگلیس باعث بدبختی ما می شد؟

گرد و خاک جنگ که نشست و خمینی هم مرد، یک عده جرات پیدا کردن که جنگ رو تحلیل کنن و طولانی شدن جنگ هم یک دلیل دیگه شد که حکومت آخوندی زیر سوال بره.

حالا که به این سن رسیدم، دیگه همه چی به هم قاطی شده. هر چند اطرافیانم هرکدوم هنوز یک دلیل محکم برای جهان سومی شدنشون دارن، اما دیگه این دلیل بازی ها به دردم نمی خوره.

سالها پیش فهمیدم که همه این ها کشکی و آبکی هستن و دردی رو از کسی دوا نمی کنن. این دلایل رو همون هایی توی دهن ما می گذارن که همین بلاها رو سر ما میارن.

خنده دار ترین تحلیلی که این روزها می شنوم اینه که عرب ها به ایران حمله کردن و اسلام رو به زور وارد ایران کردن و ما بدبخت شدیم.

همین ها گردنبند فروهر گردنشون میندازن و رو گلگیر ماشینشون آرمش رو می چسبونن و روی ساختمونشون اسم کوروش و داریوش می گذارن و خلاصه از این مسخره بازی ها.

یک بار هم لای کتاب تاریخ رو باز نمی کنن که ببینن هخامنشیان رو اسکندر نابود کرد نه اعراب.

می رن روی سی و سه پل و پل خواجو می ایستن و می گن، ببین ایران چی بوده قبل از اسلام!

خلاصه که خسته شدم از این همه  حماقت.

اصلا کی به ما گفته که باید برای عقب موندگی مون دنبال دلیل بگردیم؟

حالا دلیل که پیدا می کنیم، یک آرامشی تمام وجودمون رو می گیره که انگار همه چی درست شده. انگار از لابلای این همه جهان سومی خودمون رو بالا کشیدیم و داریم به هموطنان بدبختمون از بالا نگاه می کنیم.

بگذریم از اینکه چی باعث شده ما بیافتیم توی طبقه سوم دنیا، مهم اینه که الان توی همین طبقه سوم هم بهمون خوش نمی گذره و استثنایی هم بین فقیر و پولدارمون نیست.